Het is verbazingwekkend met welke snelheid onze bibliotheekcatalogi veranderen. We spreken niet meer over de oude kaartcatalogus met zijn beperkt aantal ingangen (ook al doen ze in Michigan pogingen om de herinnering levend te houden). Weg met de op DOS gebaseerde prehistorische geautomatiseerde catalogi (ook al kom je ze hier en daar nog tegen). Lang leve de octopus-catalogus die zijn tentakels uitspreidt en de gebruiker verleidt te verdwalen in een zee van informatie.
Want verdwalen doe je in die sociale bibliotheekcatalogi, aangetrokken door flitsende link hier of die uitnodigende commentaar daar. Want in essentie wou ik met mijn catalogus mijn gebruiker duidelijk maken wat hij/zij in mijn bibliotheek kan vinden. Daarna ging ik wat toevoegen zodat op basis van de informatie in de catalogus al duidelijker werd of dit het echt gewenste materiaal was, en hints over de leengewoonten van andere gebruikers, en suggesties met betrekking tot verwante onderwerpen, en verwijzingen naar informatie op het wereldwijde web wanneer de bibinfo niet meer volstond, en mijn gebruiker mag dan tussendoor ook nog mijn aankoopbeleid evalueren en kritisch becommentariëren. En indien hij/zij niet oppast ga ik hem/haar binnenkort ook nog bestoken met mijn goedbedoelde suggesties.
Maar lust mijn bezoeker hier pap van? Mijn praktijkervaring vertelt me dat de doorsnee bezoeker intensief mijn OPAC's raadpleegt, maar meestal enkel om te kijken of materiaal zus of zo in de bib aanwezig is en of over een bepaald onderwerp informatie beschikbaar is.
Je moet mij niet overtuigen van het nut van al die mogelijkheden die we via de catalogus aanbieden. Alleen rest er ons nog een lange weg om onze leden er ook effectief gebruik van te laten maken. En dit kan enkel door het te demonstreren, life in de bibliotheek of door middel van een scale aan presentatietools. Maar waar zijn de bibliotheken die hiervoor personeel kunnen en willen vrijmaken?
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten