Bibschool Web Awards

Inderdaad beste bloglezer, het is erg lang stil gebleven op deze site. De verhuisperikelen van de Turnhoutse bibliotheek (natuurlijk te volgen op de biblog) en andere zorgen waren verantwoordelijk voor deze writer’s block.

Het was dus des te meer opmerkelijk dat deze blog bij de nominaties verscheen van de Bibschool Web Awards. Als je laatste post van 2 juli dateert kan je moeilijk gewagen van een schrijfwaterval. Ik zal dus maar veronderstellen dat de keuze voor deze blog het gevolg is van het ontbreken van veel concurrentie. Of mag ik toch op een zekere waardering rekenen voor het af en toe formuleren van een “dwarse” mening? De dweperige fietsverslagen moet je er maar node bijnemen.

Wil je in de toekomst terug meer van dat, verhoog dan de morele druk op ondergetekende door ook uw stem uit te brengen op deze site. En voel zeker geen schroom om hierbij ook uw wereldwijdewebrelaties aan te spreken hetzelfde te doen.

Mémoires d’outre-tombe

Niet elke bibliothecaris maakt het mee om vermoord te worden in zijn/haar bibliotheek. Ondergetekende heeft de (betreurenswaardige?) eer om als slachtoffer te mogen figureren in een moordcomplot, uitgedacht door enkele op sensatie beluste medewerkers om de collectie spannende boeken onder de aandacht van het lezerspubliek te brengen. Ze stonden te dringen om op te mogen draven in het lijstje van verdachte collega’s en zelfs enkele medewerkers van andere stedelijke diensten boden spontaan hun medewerking aan. Het meest bizarre en vergezochte motief werd bovengehaald waarbij dan ook nog sympathie kon worden opgebracht voor de dader, maar het meest voor de hand liggende, de crime passionel, bleef buiten zicht.

Kortom, ik ben verplicht om me gedurende twee maanden gedeisd te houden wil de opgezette actie ook maar enige kans op succes hebben. Of onderschat ik schromelijk het inlevingsvermogen van de gemiddelde bezoeker van onze Turnhoutse bib?

Gezien en goed bevonden

Vandaag met de medewerkers de toekomstige tijdelijke locatie van de bib bezocht. Er was het nodige wenkbrauwengefrons bij de confrontatie met de ruimte waar binnen 4 maanden de inkomhal, trap en lift moeten komen. Nu was er nog enkel kaal beton, veel rommel en duisternis maar wacht en zie! De ontwerptekeningen van stadsarchitect Dirk Vandenberghe laten het beste verhopen.

De kennismaking met de eigenlijke bibliotheek- en kantoorruimte daarentegen viel wonderwel mee: veel licht en behoorlijk wat ruimte al moet ook hier nog wel het een en ander worden vertimmerd. Vooral de collega’s die nu hun kantoor in de kelderruimte hebben zagen het wel zitten. Kortom, de algemene mening was dat een langduriger verblijf hier best te doen is. Gelukkig maar, want een bibliotheek verhuizen naar een locatie die niet in de smaak valt van de medewerkers zou het er niet eenvoudiger op gemaakt hebben.

Zoals gezegd zijn bibliotheekkasten en kantoormeubilair reeds ingetekend op het plattegrond, eerste opdracht is nu de aansluitpunten voor stroom- en dataverbindingen in te tekenen zodat een raming kan gemaakt worden van de werken en de opdracht toegewezen. En neem maar van me aan dat je versteld staat van het aantal benodigde aansluitpunten.

Nog 132 dagen (tot de deuren opengaan in Sint-Victor)

‘t Is geweten

Alles is in kannen en kruiken om het contract met de Broeders van Liefde te ondertekenen en dus verhuist de bib binnenkort naar de schoolgebouwen van Sint-Victor. Je leest er meer over in het bericht op de bibliotheekblog.

Het was geen sinecure om een geschikte locatie te vinden en bovendien was er de tijdsdruk: op 1 november moeten we weg zijn op de huidige plek. Omdat er toch sterke aanwijzingen waren dat uiteindelijk voor Sint-Victor gekozen zou worden, hebben we reeds de inplanting van meubilair en diensten uitgetekend. Alles kan er in en bovendien kunnen we zelfs onderdak bieden aan Strip Turnhout waardoor er reeds gestart kan worden met deze samenwerking uit het visietraject.

Morgen is er een persconferentie waarop de verhuisplannen nader worden toegelicht en bovendien krijgen de medewerkers de kans om hun nieuwe (tijdelijke) werkplek te gaan bekijken. Ik ben benieuwd naar hun reactie.

Meer dan Keuls water

Vrijdag bracht ik samen met enkele andere collega’s een bezoek aan de StadtBibliothek Köln. De trip, georganiseerd én betaald door het Antwerpse provinciale bibliotheekcentrum, bood de mogelijkheid om eens verder te kijken dan de Vlaamse bibliotheekwereld en kennis te maken met de minder gekende Duitse sectorgenoten.

De Keulse openbare bibliotheek is zeker geen architectonische aantrekkingspool, zoals de meeste gebouwen in de binnenstad trouwens. Het dertien-in-een-dozijn betonnen blok roept weinig begeestering op en ook de inrichting is erg traditioneel en oogt wat overjarig. Komende uit een bibliotheek die reeds 5 jaar geleden de overstap maakte naar RFID-zelfbediening doet het hanteren van demagnetiseringsstempels door de baliemedewerkers dan ook de wenkbrauwen fronsen. Maar van al deze tekortkomingen is bibliothecaresse Hannelore Vogt zich terdege bewust. Twee jaar geleden verzeilde ze vanuit de herhaaldelijk bekroonde Würzburger Stadtbücherei in Keulen met de opdracht de plaatselijke bibliotheek een nieuw elan te bezorgen. En ook al zijn de financiële middelen beknot, hier en daar zijn toch al tekenen merkbaar van de nieuwe wind die door de instelling waait.

Op personeelsvlak wordt duidelijk gekozen voor professionalisering en verjonging. De inrichting werd hier en daar reeds beperkt onder handen genomen, getuige de presentatieruimte in de inkomruimte en de speelsere jeugdafdeling (weliswaar in een van daglicht verstoken kelderruimte). Het duidelijkst merkbaar is de vernieuwing echter op het terrein van de digitale bibliotheek waarbij getracht wordt het digitale aanbod naadloos te laten aansluiten op het klassieke bibliotheekaanbod. Zo kan het Keulse bibliotheeklid via de bibliotheekwebsite reeds e-books, luisterboeken, muziek en kranten digitaal ontlenen. Via allerlei (korte) cursussen die de bib organiseert, al dan niet in samenwerking met andere organisaties, probeert de instelling haar gebruikers ook mediawijsheid bij te brengen.

Een aparte vermelding verdient ook de Minibib. Een beperkte bibliotheekvoorziening in het stadspark die draait op giften, vrijwilligers en véél enthousiasme. De aangeboden boeken (en alleen maar boeken) zijn hoofdzakelijk giften van maximaal 2 jaar oud en worden uitgeleend op basis van vertrouwen; geen registratiesysteem van lezers of uitleningen enkel wat turven om het aantal uitleningen te kennen. En het werkt, op een zeldzame uitzondering na komt alles mooi terug. Meer zelfs, volgens de aanwezige vrijwilliger voelen de gebruikers zich meer dan normaal verantwoordelijk voor het geleende.

Tussendoor bracht de archivaris ons ook op de hoogte van de stand van zaken in zijn instelling na de dramatische gebeurtenissen van maart vorig jaar toen een groot gedeelte van het Keulse archief instortte. Hoopvol is dat vermoedelijk 80 à 85 % van het archiefmateriaal kan gered worden. Alleen blijft onzekerheid over de staat waarin de stukken kunnen geconserveerd worden nu begonnen is met het opvissen van de restanten uit de ondergelopen put. Bovendien zal het nog tientallen jaren duren vooraleer de over diverse instellingen verspreide collectie opnieuw is geordend en ontsloten.

Kortom, deze mooi verzorgde en piekfijn georganiseerde studiereis bood de deelnemers tijdens de terugreis voldoende stof tot nabeschouwing.

Sprintje terug

Welgeteld 10 dagen hebben we er over gedaan om met de fiets in Millau te geraken, als we niet zouden pauseren rijden we in 10 uur terug naar huis. Eenmaal de bagage ingeladen en de fietsen op het autodak gezet zitten we na enkele kilometers reeds op de snelweg die we pas in de buurt van Leuven zullen verlaten.

Rit 10 : Van Entraygues-sur-Truyère naar Peyre

Rit 10-2010 Entraygues-sur-Truyère ~ Peyre weergeven op een grotere kaart

Laatste etappe van onze Tour de France maar geen aankomst op de Parijse Champs Elyssées. Onze eindmeet is getrokken in de schaduw van de brug van Millau, nog 112 km te gaan.

Entraygues verlaten we zoals we het stadje binnenkwamen, we volgen de Lot verder stroomopwaarts doorheen de Gorges du Lot tot in Estaing. Daar verlaten we de vallei om even verder in Bozouls te belanden dat met zijn Trou een merkwaardig geologisch fenomeen midden in de stad heeft. Via heel wat kleine wegen komen we in het gebied van het Parc Naturel Régional des Grands Causses, het gebied van de grote kalkplateaus doorsneden door diepe valleien en kloven. Er zullen dus zeker nog wat hoogtemeters aan de teller worden toegevoegd. Voor we de afdaling naar de Tarn inzetten passeren we het Lac de Pareloup.

De laatste 10 kilometer volgen we de Tarn tot in Peyre, geklasseerd als één van de mooiste dorpen van Frankrijk. Sinds een aantal jaren kan je echter niet meer naast het indrukwekkende viaduct kijken dat even verder de vallei van de Tarn overspant. Vanop het terras van onze laatste gastenkamer zullen we (althans bij gunstige weersomstandigheden) de brug in de laatste zonnestralen kunnen bewonderen.