Rit 7 : Een race tegen het onweer

Ja, beste lezer, de vooruitgang staat niet stil. Zowat elke CdH blijkt over wifi te beschikken, ook ons huidig onderkomen in Violes waardoor ik opnieuw kond kan doen van ons wedervaren. Het ontbijt vanmorgen was reeds om halfacht beschikbaar zodat we weer vroeg op het zadel konden klimmen voor een niet zo lange tocht.
We waren nog niet zo ver gevorderd, het centrum van Romans, toen we het gezelschap kregen van een sympathieke Nederlander ( oh ja, ze bestaan wel echt). Hij was met fiets en fietskar op weg naar Portugal en vertrokken in Groningen en dus nog lang niet ter bestemming. Zijn planning was gelukkig niet zo strikt als de onze en regelmatige rustpunten waren ingecalculeerd. We reden een tiental kilometer samen op en zo kwam ik te weten dat ook hij een blog (erikgaatnaarportugal.blogspot.com) bijhoudt met nieuws voor het thuisfront. Mag ook wel als je denkt ongeveer drieeneenhalve maand weg te zijn. Dus, beste blogvriend, indien je Erik een hart onder de riem wil steken tijdens zijn omzwerving doorheen een stuk van Westeuropa, laat een aanmoediging na op zijn blog.
Onze eigen rit verliep voorspoedig. De lucht was vanmorgen betrokken en even was er wat gedruppel, maar eigenlijk het spreken niet waard. Een stuk van het traject hadden we tijdens een vorige tocht reeds gedaan en enkele kleinere landwegen op het einde had ik tijdens een vakantie reeds met mijn dochter Liesbeth verkend. Voor de middagpauze kozen we een plekje dat ook bij Gerd en de dochters bekend is (maar mogelijk niet de herinnering): het kapelletje anex schoolgebouw/marie op de berg vlak voor Grignan.
De reus van de Provence was niet te bespeuren. De volledige berg, en trouwens ook de omliggende bergen, waren gehuld in pikzwarte lucht waardoorheen bij regelmaat felle bliksemschichten schoten. Omdat het dreigende wolkendek ook onze kant uitkwam, werden de laatste twintig kilometers een race tegen het onweer. Wij wonnen! Blijkbaar geen grote verdienste want toen ik onze gastheer vertelde over onze wedren kreeg ik te horen dat het om de CdH niet zou regenen. Het onweer blijft tegen de bergen plakken ook al zijn die in vogelvlucht slechts een vijftal kilometer verwijderd.
En inderdaad, ik zit hier buiten op het terras, verscholen voor de felle zon mijn blogbericht te schrijven terwijl Eric en Mieke in de keuken, want ja die hebben we, een stevige spaghettisaus bereiden. 't Is eens wat anders dan het eten kant en klaar voorgezet te krijgen. De korte strooptocht in een nabij grootwarenhuis heeft ook enkele Pelforths opgeleverd die we straks op ons zuiders terras gaan degusteren. De lucht boven de Dentelles de Montmirail en de achterliggende Ventoux is ondertussen ook opgeklaard al vraag ik me af of ons tijdelijke fietsmaatje droog ter bestemming is geraakt.
Aan allen op het thuisfront de groeten van op de grens tussen Drome en Provence.