Allemaal wel leuk die web 2.0 toepassingen, maar het leren gebruiken van die tools impliceert meer dan het kunnen gebruiken van de software. Je moet er ook mee leren omgaan. Het is niet omdat je weet dat een mes dient om te snijden en een vork om te prikken dat je goede tafelmanieren hebt. En dat geld ook voor web 2.0 en ruimer nog voor alle snelle communicatiemiddelen. Ze dringen zich op en blijkbaar is nooit deftig geleerd hoe, en vooral wanneer, we ze moeten ontvangen. In de tijd van de brief en de vaste telefoonlijn was het normaal dat je als afzender niet onmiddellijk reactie kreeg. De brief deed er wel een tijdje over vooraleer hij op de bestemming was en de opgeroepene was wel eens niet op kantoor (of anders onbereikbaar).
Maar sinds de opkomst van het mobieltje en met uitbreiding de pda, smartphone en aanverwanten is het hek helemaal van de dam. Wat blijkt: er zijn geen etiquetteregels geschreven of als ze er al zijn vertikken we het om ze te volgen. Het duidelijkst komt dit tot uiting op vergaderingen. We vinden blijkbaar dat we ten allen tijde bereikbaar en aanspreekbaar moeten zijn, tenminste voor onze vriendjes-op-afstand. We nemen rustig gesprekjes aan, lezen sms-jes of versturen ze, verwerken onze mail. Maar dat we ondertussen onze gesprekspartners aan tafel schofferen kan ons gestolen worden. We zijn bereikbaar dus belangrijk mijnheer.
Ik denk er aan om voortaan systematisch vergaderingen te verlaten wanneer de bellers, sms-ers, mailers, twitteraars en consorten weer de overhand nemen.
donderdag 7 mei 2009
Niet netjes
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
En wat als er getwitterd wordt óver de vergadering?
Wat bedoel je Eva?
Bijkomende info inwinnen over agendapunten of commentaar geven op wat er in de vergadering gebeurt?
Indien noodzakelijk kan het eerste tijdens een (extra) pauze, wat het tweede betreft ben ik van oordeel dat je je mening best publiek te kennen geeft en de gossip bewaart voor achteraf.
Een reactie posten